Yaz kızım;
İşte kanun
Beşinci bölüm, üçüncü kısım…
“Adalet mülkün temelidir.”
Düzen zalim, vicdan suskun, hikâye uzun...

Al canımı yarana sar
Acını uyut
Fırtınaları dindir
Sağanak yağmurları tut
Devşirme yalnızlıklar düşürme ardım sıra
Dedim ya hikâye uzun,
Acıların yosun tutmuş tortusunda
Düğüme üfleyenler var...

Biz kimse değiliz
Hiç kimse değiliz
Ellerimizde nasırlaşan öfkeden
Ve bir adanmışlıktan başka…
Sırtımızda kardeşliğimizin hançer izleri
Hüviyetimizdeki kan lekeleri kimin avuçlarında...

Böğrümüzde hıçkırıklar düğümlenmiş
Siyah giyilen zamanlardan kalma yutkunmalarımız
Hüznün kangreninde,
Sırlarımızı toprağa gömüp
Feryatlar içine sığdırdık ahımızı
Koparılmış hayallerimiz düğümlendi umut kuraklığında
Kaç tövbeye sarılsak örter günahımızı...

Başka bir cehennem daha yarattın mı Allah’ım!
Ölüme bir mil daha yakın
Ömürden bir mil daha uzakta…
Elleri oya iğnelerini ezberlemiş kadınlar
Parçalanmış yarınları yamarken
Gülüşlerinde sabahlar yeşerten çocuklar neden öldü
Ayaklarının altından köleler geçen soylular neden ayakta

Sen geceyi arala, zamanı kur
Vuslat kıyamda...
Askıda şehadet var
Kumdan kalelerin ardında...
Gölgeler sahipliyse
Kurulmuş düşler bizim
Mavi gülüşlerin berraklığında...
*
Neyse ki yol kısa, hikâye uzun
Düzen zalim, vicdan suskun
Kim farkında ki boğulduğumuzun...