Şakıyan bir özlem ruhumun infilak ettiği
Sıra dışı bir hüzün çaresizliği
Dillendiren sessizliği
Yol yordam bilmeden acımın üstüne
Çektiğim atlastan bir yorgan
Mıhlanıp da kaldığım bir kesir sayısı
Kesintisiz hüznün müptelası
Ve dökülen yapraklarım
Bazen bir günce
Bazen bir şakayık
İçim de kıyılırken ince ince

Renksiz bir doğa ikbali kış
Gel gör ki yaşadığımız mevsim yazdan kalma bir ukde
İle sonlanan eski yılın dağınık yatağı
Yatak döşek olsa ne ki benliğim?
Yardan geçtim serden de
İzdihamı kimsesizliğin
Kesif bir sessizlikse başkaldırışı kalemin
Göğün kodaman kanatları
Ölüme kurdum saati
Ama eski yılın sonlanacakken acıları
Gün doğumunda
Gecenin batımında
Ait olmadığım bir kuş sürüsünde saklı
Süngüm düştü
Sürgüledim bir kere kapıyı
Azadesi dünün
Azımsansa da ömrümün
Güftesine takılı gözlerim

Çağlayan bir zenginlik
Duygu fakiri olmayanlardanım
Na’şımı emanet ettiğim o ulu rakım
Ulvi duyguların esintisi.
Kırık işte kalbim bir de mezar taşım
Oysaki neler neler yazacaktım
Başucumda soluklanan meleklere sevdalı
Nazenin bir hüznün de coğrafyası
İçimde yaşadığım kadar yalnızlığı
Mahcup düşlerin kıblesi
Hayatın ertesi

Ertelenmiş bir mutluluk hem benimki
Kölesiydim bir dönem zaafların
Şimdilerde kulluğumdan da yok iken şüphem
Varsın olsun kırılsın
İçinde yaşadığım kafesin
Duayeni olduğum hayallerin destansı yolculuğu
Nakşeden yeni bir gün daha
Şiirin de sadık kaldığı o acının tarifesi

Mimlense kalem ne ki?
Bir pantomimde sahne aldığım
Açtığım son perdenin ertesi
Koltuklar bomboş sahne de
Sahi ne ara saklandım ben?
Ne ara idi seyircilerin alkış tuttuğu
Varsa yoksa hüznün kıblesi
Doğurgan bir tanrı misali
Kalemi de diklemesine sapladım mı kâğıda
Süt liman yaşayacağım günlerin emaresi

Hoyrat bir rüzgârım madem
Gel gör ki içime esen
Sancılı bir vardiya
Sonlanmayan ömrün mesaisi
Gün geçkin
Şarkılar suskun
Kalemse bıçkın
Attığım bir nara
Sessizliğin pervazında saklı adeta
İçimdeki sema bense bir kuş gibi
Sektiğim hecelerin ihaneti
Sahi, nereye koydum ben kendimi?