Ben kimsesiz öleceğim biliyorum
Senden uzakta ve yalnız
Yüreğime tarifsiz bir özlem çökünce
Hayalin gözlerime düşünce öleceğim biliyorum
Bir şiirin mısralarına seni yazarken
Kalemimden damlayan mürekkep gibi
Gözlerimden yaşlar sayfalara akınca öleceğim biliyorum
Dudaklarım ismini anarken
En sevdiğin şarkıyı bir kuple mırıldanırken
Bir gün resmine bakarken ansızın öleceğim biliyorum
Pişirdiğim kahvenin köpüğü ne zaman taşsa cezveden
Yaptığımız sohbetleri hatırlıyorum
Öyle özledim ki seninle konuşmayı
Sesin kulaklarımda çınlarken öleceğim biliyorum
Ay ışığı perdemi ne zaman aralasa aklıma sen geliyorsun
Geceden siyah bir düş çalıyorum
Gölgen düşer mi tenime
Ben seni yaşayamadan öleceğim biliyorum
Hangi vakit uykuya dalsam karşımda seni görüyorum
Hiç gitmiyorsun gözlerimden
Çıkmıyorsun sana mühürlediğim kalbimden
Ben seni rüyalarımda görerek öleceğim biliyorum
Yokluğunda bu şehirde bekleyenler kavuştu
Toprak yağmurla sokaklar gül kokusuyla
Aşıklar sazıyla sevenler sevdasıyla
Vatan evladıyla asker mektubuyla
Bir ben sana kavuşamadan öleceğim biliyorum


MURAT GÜNEŞ