ateşin zikzaklayan kereografinde
göğsünü rendeliyor bir Covid hilesi
daldan dala atlıyor çoğulcu öksürüğün
kasların, aç bir sincabın tedirginliğini yaşıyor


parmaklarında dinmeyen eklem iniltisi
ışığı sönmüş gözlerinin
her ayağa kalktığında
savrulan güz yaprağı gibisin
bu yüzden, içten içe ürküyor öksüzlüğün


ses vermiyor dışarıdaki dünya
malum, herkes kendi koşturmacasında
tabii onlar da, hasta değilse zulasında


- günlerdir atılmayan çöplerin buğusu
huzursuzluğunu beş katına çıkarıyor -


yüreğin
surreal bir yörüngenin içinde deviniyor
ışıkları sönük
sokakları ıssız
denizinde dinmiyor poyrazın egosu
ve
güneşin altın ellerine muhtaçlığını
asıl şimdi anlıyorsun


dalgasını geçiyor ağrı kesiciler
içilmeden dökülüyor
zar zor yaptığın çay çeşitleri
eskisi gibi kaşıklayamıyorsun kiviyi
Covid’in ciddiyetini
eriyen buzullardan öğreniyorsun


mıh gibi algısıyla
kaburgalarına batırıyor yatak
helak olmuş yastıklar, birbiriyle boğuşuyor
ve terli yorganlar
kederli bir kölenin ruhunu taşıyor


ah, tarifi yok bu pervasız yorgunluğun
işlevsiz bir paçavraya benziyor bedenin
ve ferin
yitik bir rüyanın
kayıtsız içeriğini andırıyor


sahi, bu sen misim




H. Korkmaz, 13/12-23 Sthlm