5
Yorum
24
Beğeni
0,0
Puan
785
Okunma
Bugünlerde
Sömürüldüğünü
Kimliksiz bırakıldığını yeni anlayan
İnuit bir evlatlık gibiyim
Aldanışların yumağını sarmak için
İpin ucunu arıyorum habire
Ama yoğun düğümlerin arasından
Çekip çıkarmakta zorlanıyorum
Yeniden
Ve mecalsiz
Kendi iç isyanımın
Felçli iklimine dönüyorum
Karanlığın hünerli vaveylası
Aralık günlerimi kırbaçlıyor
Bu yüzden
Tir tir titriyor
Umudumun geri kalan toleransı
Islığımın körpe koynunda
Obez bir hüzün kanıyor
İçimde adı konmamış nehirler uzuyor
Ve kıyıları Kebnekaise’nin ıssız vadilerini yalıyor
Gitgide metruklaşan
Hıçkırıklarımın kızılı
Güneşin savurgan ateşini
Biraz daha sık
Biraz daha aşkla düşlüyor
H. Korkmaz, Aralık 23 Sthlm