Her gece gözyaşlarım asilliğini yitiriyor
Başım yastığa düştükçe yeniliyorum sevdana...
Yorgun düşünce dizlerim,ayaklarımın ritmi bozuluyor
Dudaklarıma karanlığın busesi düşüyor
Cüzdanımda taşıdığım resmine bakınca
Gülüşlerin düşüyor üşüyen avuçlarıma
Dokunuşların aklıma gelince
Kendimi buluyorum kollarında
Ama hep imkânsızının oldum
Bir türlü inanamadığın,yenemediğin,
Üzerinden atlayamadığın korkuların oldum
Haykırdığında susturamadığın isyanın oldum
Söylermisin,duygular değil mi bizi gönüllere taşıyan?
Yarınlara umutla baktıran
Duyguların olmadığı yürekler ne yapsın
Kederim var,derdim var içimde bilmiyorsun
Sevimcimi, yaşama gücümü yitirdim görmüyorsun
Deliliğimi,coşkulu, mutlu, umutlu günlerimi
Ne de çok özlüyorum,anlamıyorsun
İçimi yakan öylesine bir özlem var ki
Ne sen sor, ne ben söyleyeyim
Bana düşman olanlar hep yanımda
Dost bildiklerimin her biri başka bir yerde
Ne kadar güçlü görünsem de
Dalları fırtınaya yenik düşmüş çınar gibiyim
Her dalım,her yaprağım başka yere savrulmuş
Bir yanım deli dolu,bir yanım uçuk kaçık
Bulutsu bir sis çöküyor üstüme
Monoton bir hayatın girdabında kaldım
Hasret kaldım gün ışığına
Avare dolaşan. bir insan oldum
Gayesiz ve huysuz
Penceremden dışarı her bakışımda
Karanlık bir perde dokunuyor önüme
Hafiften bir el dokunuyor omuzuma
Haydi zamanın geldi der gibi
YEŞİLIRMAK