On sekiz yaşlarında uğradı haksızlığa,
Terkettirdi köyünü zâlim Hüseyin Ağa,
Bırakmadı peşini Erzincan ilinde de,
Yedi köye hükmeden bir zâlim İbiş Ağa.

Çok insan ağalardan eziyet çekiyordu,
Yeter diyordu Aziz, kırata biniyordu,
Zalim İbiş Ağayı Palangada yakalar,
Tek kurşunla, İbiş’e hesabı kesiyordu.

Yıl bin dokuz yüz on beş veyahut on altıydı,
Ermeni çeteleri her evde, kapıdaydı,
Pastırmacıyan adlı tanıdık bir ermeni,
Rus-ermeni çetelerinin de başındaydı.

Kafkasya, Erzurum’u işgal etmişti düşman,
Hele Pastırmacıyan hiç vermiyordu aman,
Erzurum heyeti de sığındı Erzincan’a,
Doğunun sınırtaşı olmuştu darma duman.

Düşman azgın yaratık gibi saldırıyordu,
Çocuk, yaşlı, kadınlar... asla aldırmıyordu,
Vahşetin her türlüsü icra ediliyordu,
Doğmamış çocuklar bile yok ediliyordu.

Onlar için, sadece birer kurbandı Türkler,
Başladı hemen yurtlarından topluca terkler,
Ancak biri vardı ki kurtulan yoktu ondan,
Topluca katledildi anneler ve bebekler.

Cihan duydu olanı, Aziz Ağa duymaz mı?
Duyar duymaz fırladı, bu cihada uymaz mı?
Bir kıratı vardı, şimşekten hızlı mı hızlı,
Kırata bile Allah’ın yardımı olmaz mı?

Fırladı kıratıyla Aziz, düşman içine,
Tek kurşunu gönderdi Karakin’in içine,
Nankör Pastırmacıyan cehennemi boyladı,
Mezarını kazdırttı, karargâhın içine.

Bir kişi bir de kırat, görünmez oldu çıktı,
Düşman çetesi şaşkın, rast gele kurşun sıktı,
Sadece kıratıyla yetti düşmana Aziz,
Dağıldı ermeni çete, Erzurum’dan çıktı

Boş durmadı ermeni, intikam almak için,
Bizans oyunlarına başvurdu Aziz için,
Tetikçiyle başladı Aziz’i öldürmeye,
Tetikçi de haklandı, başka plânlar seçin.

Ermenide kurşun çok, işkence, oyun pek çok,
Bu çokların yanında insanlık yok, imân yok,
‘Aziz Ağa sayesinde tehlike atlattık.’
Dedi Atatürk; Azizler çok; çok yaşasın çok!

Aziz Ağaların da vardır dostu, düşmanı,
Ruhları aynı elin, bir zayıfı, şişmanı,
Ha ayının postu, ha düşmanların pişmanı,
EŞREFÎ bilir, iblis onların danışmanı.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)