Dolaşır dört bir yanımı hatıraların, geçmişin izleriyle örülü bir öykü gibidir bu dizeler. Her kelime, bir zamanlar yaşanmışlıkları hatırlatır ve duygu dolu bir seyahate çıkarır okuyanı. Geride kalanlar sadece yaralar, ancak bu yaraların içinde saklı bir sonsuz sevgi ve yaşanmışlıkların izleri vardır. Anılar, kapanmayan yaraların ardında baki kalır.

Her bakış, yeni bir yol açar ve dokunuşlarınla yüreğe sevda serpilir. Ancak zamanın getirdiği ayrılık, unutulmaz izler bırakır. Baki kalanlar sadece şiirlerde sözlerde yaşar, zamanın ötesinde sevdaya dokunur. Sezai Karakoç’un nağmeleri, Mona Rosa’nın gizemli dünyası, Geyve’nin solmuş gülleri ve siyah güllerin gölgesinde kaybolmuş aşklar, bu dizelerde bir araya gelir.

Büyük üstad Karakoç’un kaleminden çıkan sözler, Ergani’nin topraklarından İstanbul’un çıkmaz sokaklarına uzanır. Cağaloğlu’nda hayat bulan dizeler, incir kuşlarının bakışları gibi derin anlamlar taşır. Diriliş dergisiyle yankı bulan sözler, anılar arasında kaybolan zamansızlıkları hatırlatır.

Mona Rosa, şehirde dolaşırken Sezai Karakoç’un sesini duyabilir mi? Geyve’nin gülleri hüzünlü bir şarkı mı söyler? Siyah güllerin gölgesinde aşk filizlenir mi? Bu dizeler, bir şairin gözünden dünyayı ve aşkı hissettirir. Geyve’nin gülleri, incir kuşları, siyah güller, her biri özel bir anlam taşır ve bu dizelerde bir araya gelir.

Sevda, zamanla solan bir çiçektir ancak her solan çiçekten sonra bahar gelir, umut yeşerir. Rosa, belki de zamanla unutulur ama izleri silinmez. Şiirlerde yaşar, ölümsüzleşir. Her kelime, Sezai Karakoç’un nağmeleri eşliğinde bir öyküye dönüşür.

Belki de aşk, bir dirilişin başlangıcıdır ve yaşanmış her anı şiirlerde bulur izini. Dolaşır dört bir yanımı hatıralar, her bir anıyı yaşar ve yaşatır. Zamanın içinde kaybolan izler, incir kuşlarının şarkısıyla canlanır. Bu şiir, bir aşkın hikayesini, bir şairin duygularını ve anıların hüzün dolu melodisini anlatır.