hey dost
sen gidince;kara bulutlar kapladı etrafımı
ve ardından sessiz bir rüzgar sardı
amansız bir ümitsizliğe kapıldım;sen yokken dost
hemen arka bahçeye koştum;
hani demiştin ya:
"ben her zaman yanındayım"
ama sen yoktun dost
yavaş yavaş güneş karanlığa karışıyordu
yağmurda başlamıştı tek tek yağmaya
ardından dolu,ardından deli poyraz
ve sessiz bir bahar kokusu geceye karışmıştı
ama bu gece sen yoktun yanımda ey dost
küs değildim,kırgındım belki
yakmadım!,her gece senin yaktığın
o kırık avizeyi...
odamdaki karanlığı ilk o gün fark ettim
sen yokken dost...
ve zamansızın bir sabah oldu
bahçemdeki koca çınarın yaprakları dökülmüş
aman allahım!Nedir bu ayaz?
oturdum ağlarcasına başımı öne eğerek,
bekledim her zaman ki gibi
sırtıma elini koyup"gel dost"demeni
ama demedin dost...
.
.
.
aylar geçti üstünden
ve dertlerimde birikti yokluğunda
anlatacak çok şeyim vardı oysa
ama sen yoktun dost...
bugün altında çocukça hayaller kurduğumuz
koca çınar varya onu kestiler be dost
gözlerim yaşlarla doldu,
ağlarken yanımda değildin dost...

geç öğrendim
bir bahar sabahı geldi haberin
o zaman anladım güllerin neden solduğunu
sana mı kalmıştı son kurşunu sıkmak ey istanbul ?
aldın benden can dostumu...