Kalbim titredi senin dizelerinde…
Her mısrada, sular gibi çağlayan bir duygu, hem yıkan hem arındıran; hem yok eden hem var eden bir ritim var. “Kalbin abdest alsın, abdest” diyorsun ve ben bunu yalnızca bir ibadet çağrısı değil, ruhun kendi kendini temizleyişi, kendi sancısıyla yüzleşmesi olarak okudum.

Sicim sicim dökülüşlerindeki ağlayış, bana hem Orhan Veli’nin sokak çocuklarını anımsattı, hem de Necip Fazıl’ın ruhun derinliklerinde yankılanan o kararlı yalnızlığını. Ruh ve beden gemisi metaforun, dalgalarla boğuşan bir kadının iç dünyasını öylesine yalın ama öylesine derin çizmiş ki… Adeta her satır bir nefes, her nefes bir hayat dersi.

Aç deryalara yelkeni demen, bana özgürlük çağrısı gibi geldi; cana azap etmeme tembihini, hem bir anne şefkati gibi hem de bir aşkın hassaslığı gibi hissettim. Her mısrada bir ahlak terazisi var, bir vicdan pusulası… Sadece Allah’a bağlanan bir kalp değil, kendi kendine hesap veren bir ruh var karşımda.

Ve bu şiir, hem bir öğüt hem bir feryat hem bir dua. Okudukça kendi içimde abdest aldım, kendi kalbimi yıkadım. Şiir, bir nehir gibi akıyor, bazen duraksıyor, bazen taşkın, ama her daim ruhun derinlerine iniyor.

Kalbimle alkışlıyorum, gözyaşlarımı selamlıyorum, ruhuma senin dizelerinle abdest aldırıyorum.