17-
derkene Akyoldan bi toz peydah oldu,
mefrat; emme öyle böyle deği(l),
acabına ola kim(i) ki, baya daraldım.
“biri hasda da; tokdura mı götürüyolar”
öyle olsa bu sahattda köyde tomafil ne arar
marakdan ova yoluna do(ğ)ru
çalıların üsdünden atlayalak enmeye başladım
okarda Allah var
aklıma bek eyi bişi ğelmedi,
dermanım kesildi, soluğum daşdı
har solukda ova yoluna endim mardım
derkene taha da efdiklenmeye ğalmadı,
nayet fehmettim ki bi(r) tatar arabası,
adını anmayan, kimin olduğu da; belli,
günahım gadak sevmediğim bi serseri
çalı dakmış sürütdürüyo atarabasına
ulen dedim kendi kendime, “aşıtta
hu zengin dölünün öğüne ğeçeyin”
soluğum daraldı,
canım sıkıldı Allah var ya
goya de(y)zeolu!
Bizikine “ayna dutası”ymış
“düğür yollaycamış”,
hunun öğüne geçeyin
hurda dalını buda(ğı)nı eğşeyeyin
yermin-yememin
goya hısım-akraba olcaklar da
hinci ben de(y)zem denen şerefsize ne deyeyin
zatinden oldu-bitti
hor görüller bizi
esginki ğibi hatır-gönül galmamış..
anam dutdurtdu ille araba da araba
valla adama zorunan araba aldırcaklar
iyi de hinci ben tatar arabasını neydeyin
durduk yerde
bi de
neye gatır besleyeyin
..
şükür bizim de halımız vahtımız eyi ga(y)ri
esginki ğibi
ele ortakçılığ edeceğimize goyun dutduk
üş beş de katıncımız var,
emme hepiciği gariben taflikesi
mayile coluk-çocuk
elbirlik işimiz, gaydımız öğümüzde
şükür kimselere mu(h)taş değiliz emme;
gene de arada dezem böyüğ olunşa;
anam ona ğarşı dutuk
“üsdümde eme(ği) var”
“köprü ossa üsdünden geşmen” derdi
de(y)zemin de bek umurunda sanki
.
dutup yakasına yapışsam şerefsizin
“günüleyo”n sanıllar,
herkeş ona arka çıkar eminin
ele-ğüne ğarşı erezil olmakişden deği(l)
dosdumuz varısa da düşmanımız da var
malamat olmanın gere(ği) yok
dokuz adımı ona çıkarıllar
işin iş yüzünü el-gün ne(rden) bili(r)..
adıysa da havaslığımı bilmeyen mi var?
..
bi agası! o da hincilik bilmese yeter de artar
neye dersen?
herif köyde(ği) en birinci e(h)pabım
maazallah adamın zeynine bi kılçık gaçar
kılı kırk yarar
“ayıtla bulgurun daşını”
bi taha oralardan geçemen, arlanırın
ırafık vukukumuz var
şahsıma (a)yıt
gayınço; “saz” mı dedi
gucaklayon eletiyon
kekik toplayon, “ırafık buyur” deyon
keklik yumurtası buluyon
peynir gülü de(v)şiriyon,
falan yerde “gazma sapı” bellikleyon
tarif ediyon
zavallı bek seviniyo ga(y)ri
ertesi ğün geldi miydi
beni orda hazır buluyo
bi muhabbet dutduruyo..
değme keyfimize
çıkı(n)ları açıyoz öğümüze
onda ommaç oluyoru
ben de peynir “dığan çöre(ği)”
.
olmadı o ğece
“goyun gayıp garışmış” deyon
yekdepden, seğidiyon varıyon
gene böyle bi ğış günü
“Yeğe” bi tefasında benden gaçayın derkene
garışdı onnarın goyun beliğinin içine
“şükür” dedim, “bin şükür”
ondan keyri “yeğe ireyhinde hür”
has-öz ellemedim ben de
bireşdene seğittim mardım yavıklım gile
habarları bile yok Şaban Emmi ğilin
“Mırı Şaban Emmilerin Yeğe gayıp” deye
sanki bana neyise..
emme “şükür” işdehe
bi iş olcağ oldumuydu valla
her şey mahana.
.
ağıllarında az mı aradım o “Deli Şişeği”
şükür emrine;
o “Deli Şişek” az gahrımı çekmedi
hele bi de gandili yavıklım dutmayo mu
gandilin şavkında
benim ırafık “Deli Şişeğe” bakıyoru
umurumda deği(l) buluyoru
gapıya eletiyoru
ben “gandilin şavkında”
yavıklımın endamına,
saşlarına,
yanağına
gözlerine..
o benden yanna bitecik bile bakmasa da
hele o böbek halları,
masım iri goyun gözleri
i(n)sanın aklından çıkar mı,
gören başga şey düşler mi
hey anam heeyy ne coşardım,
ne goşardım
.
“Yeğe”yi her gün hususi onnarın beliğine seçerdim,
sonura da bilmezeye onnara aramaya ğederdim
ağşama-zabaha gadak “bu son”
“benimki bi nevi “şeytannık”
bi taha etmeyen, ayıp ediyon”
“yakalanısam bi taha göremen
asla gedemen” desem de
ağşamı zor ediyon
hele bi de “kekik gaynatdık”
“işmeden salman” file dediler mi
bayram ediyon
.
nayeti körün isdediği “bi ğöz”
Allah vermiş iki ğöz
“garacücen” hiş bu fırsantı deper mi,
başga bişiy ossa neyse de
i(n)san yavıklısını nası(l) deperr
ee Alla(hı)n emri
üş gaşşık şeker.
birinde belki unutdu belki
belki de fe(h)metmedi de
yenitten bi taha gatdı
garacücen ganatlandı
uşdu ğetdi vardı
.