Yapıştı yakama çekip gitmiyor
Kara günlerime yâr mısın kader
Geçiyor şu ömrüm derdim bitmiyor
Bir gün güldürmeye var mısın kader.

Ne hayâller kurup düştüm yollara
Felek sille vurdu seven kullara
Hep acılar sürdü tatlı dillere
Feryatlar ettiren zar mısın kader.

Issız sahralarda yoruldu düşler
Gönlüm viran etti namert gidişler
Hasretin sancısı kanıma işler
İçin için yakan kor musun kader.

Boynum bükük kaldı omuz başımda
Her lokmamı zehir ettin aşımda
Çok çileler çektim ben bu yaşımda
Görmezsin halimi kör müsün kader.

Ölmeyi istedim yine ölmedim
Canıma meşk ettin daha gülmedim
Mutlu yaşamayı bir gün bilmedim
Sinsi sinsi vuran sır mısın kader.

Asırlar bekledim kavuşmak için
Gözyaşına boğdun ne idi suçum
Mevsimlerim hazan bahara aç’ım
Ağustosta yağan kar mısın kader.

Bittim artık mecal kalmadı bende
Hiç merhamet insaf yok imiş sende
Hal-i perişanım oldum sayende
İlmeğin boynumda dar mısın kader.

İsmet BOZKURT (Dilsiz Kalem)

Dost kalemlerden

Vurma can evime yüreğim kanar
Kalbimle birlikte ruhum da yanar
Beni gören durur buz keser donar
Hayra yordum lakin şer misin kader.
Gönül Pınarı


Sen bana çok ettin, ben sana kızdım
Gönlümden her geçen sitemi yazdım
Seninle muhalif olmaktan bezdim
Gayrı barışalım, var mısın kader.?
Hûriye Hsbk Akyl

*
Dert içinde en tanımsız izahtım
Bir kere gülmedi şu kara bahtım
Yıkıldı baştan başa gönül tahtım
Bunlara hep sebep sen misin kader ?
Hatice Kılınç