Bir kış gecesiydi
Ansızın penceremin camı kırıldı
Sanki kurşun cama gelmişti
Yatağımdan hemen fırladım
Üzerime bir şey almadan
Evden attım dışarı kendimi
Kapı açık mı kaldı?
Ona bile aldırış etmedim
Hırsız girse neyimi alacaktı
Yırtık bir ceketimden başka
Neyim vardı ki
Belki eve veda etmem gerekiyordu
Geri dönüp dönmeyeceğim de meçhuldü
Lâmbaların yanmadığı sokaklarda
Gece vakti nereye gittiğimi
Ben bile bilmiyordum
Karanlık sokaklarda ilerlerken
Bir anda kendimi mezar çukurunda buldum
İçimi hareket ettiremiyorum ki
Bedenimi hareket ettirebileyim
Sanki ölümü bekliyordum
Hayata bağlayan bir şey yoktu
O anda öleceğimi hissettim
Sonra aklıma,
Tek varlığım sen geldin
Senin sevginin yaşattığını hatırladım
“Seni seviyorum” diye nasıl bağırdımsa
Çocuklar oyunlarını bırakmışlar
Odama koşturmuşlar
O anda sana sevgimin artması için
Sensizlik nasıldı diye
Hayal kurduğum aklıma geldi
Nefes nefese kalmışım
Kendime gelmeye çalışırken
Bir kız çocuğu bir gül verdi
“Bu gülü ona verir misin?” dedi
Ona baktım gözlerimden yaşlar geldi
Annesi için nerden kopardı ise gülü
Kanayan elini saklıyordu benden
Anlamıştı seni ne kadar sevdiğimi
Ona sımsıkı sarıldım
Gülü annesine vermesini söyledim
“Onunla tanıştırır mısın?” dedi
Bende ona
Bebeklere baktığında mutlu oluyorsan
Onu tanıyorsundur dedim
Gözleri güldü, o anda içeri sen geldin
Yine göz yaşların döküldü,
Beni o vaziyette görünce

19.Eylül.2008 Hasan İsrâ Yıldırım

Sevgili Dostlarım, bu yazıyı şiir gibi yazmak istedim ama şiir gibi olmadı galiba, bu yazıyı devam ettireyim mi burada bitereyim mi? O değerli fikirleriniz, eleştirleriniz için Rabbim razı olsun.