İkilemler arasında yaşıyorum
Buna yaşamak denilirse
Sahi biz neydik neydim
Hangi doğmamış zaman diliminde
Ben olma gayesine eriştim
Biz neydik ben neydim
Çürümüşlük içinde
Ak süt beyazı günahlarım var mı
Ak olan illa temiz mi olacak
Evet diyor kalbim
Evet diyor aklım
Yitik ve kaybeden olurken
kalbim neredeydi
Akılla yolla çıktığımdan beri
Avuçlarım bomboş artık
Gerçi avuçlarımı açarken
İsterken istiyorken
Sadece isteme ile kalmıştı
Süt beyaz günahlarım
Avuçlarımın arasında sızıyordu

Biz neydik
Ey insanlık
Ey kendini herşeyin sahibi sananlar
Sanmalarınız kaç defe öldürecekti bizi
Gerçi ben kaç defa ölmüştüm
Hani acıdan gözlerim dolarken
Kalbimi sıkıştırırken
Dört duvar arasından inlerken yüreğim
Hangi şen zaman dilimleri dondu
Donduğunu sanırdım bazen ya öyleydi
Bazen tebessüm maskeleri takardım
Çünkü kendimden bile irenirken
İnsanların yüzüne nasıl bakabilirdim
Belki yanlıştı bu
Ama hayaller en kaza dönüşünce
Mantık ortadan kalkıyor
Gökyüzünün rengini göremedim o günden beri
Rüyaların rüyada kaldığını geç anladım
Ellerim boş iken
Nasıl oluyor da
Avucum dolu gibi görünürdü
Ben hayallerimin kurbanıyım

Ben
Hangi yaşamın insanıyım
Bu kötücül şeyi al benden
Hangi mevsimde tekrar hayata gelecem
Öldüğüm günden beri
Dirilmeyi bekleyen bir günahlarım

İp incecik sıratı gecebilir miyim
Hangi ben kimdim ki
Karanlığa çekilen şeyler
Bir daha güneşi görebilir mi peki
Herkes evet dergibi
Dudakları tastik kalbi ile onaylardı
Hayır hayır giden bir daha gelmeyecek
Çünkü ümit edebilme yeteneğimizi yitirdik