KETUM KALDIK (921)

Ne ana var ne de baba
Bütünüyle yetim kaldık
Düştük öyle bir hesaba
Dayanaktan ketum kaldık

Ne tat kaldı ne de tuzu
Çevirdiler  olduk  kuzu
Göremeyiz  belki  yazı
Yaşamaktan ketum kaldık

Yazdan kışa gider mevsim
Önce güzü güder mevsim
Kendince iş eder mevsim 
Başarmaktan ketum kaldık

Sonsuz uykuya yatılır
Gün gün bire bir katılır
İnsan buya el tutulur
Tutulmaktan ketum kaldık

Arar insan arar durur
Acısı  sineye  vurur
Yaş dökülür gözler kurur
Islanmaktan ketum kaldık

Kimi gider bayrak ile
Yere düşen yaprak ile
Kavuşulan toprak ile
Sorulmaktan ketum kaldık

Yaş döksen de fayda etmez
Yardım desen gaye gütmez
Ne dense de  baca  tütmez
Hal olmaktan ketum kaldık

Çok farklıymış bu acılar
Kramp gibi  iç sancılar
Bilmez bunu yabancılar
Sarılmaktan ketum kaldık

Zayi Ozan hüznünü der
Geçen ömrün özünü der
Şu dünyaya sözünü der
Şaşırmaktan ketum kaldık

İlhan Ateş (Zayi Ozan)
Ankara, 26/09/2023 Salı
Yayın  : 08/10/2023 Pazar
www.edebiyatdefteri.com/siir/1507798/