Hep ben, hep ben der durur haset
Eder karşısındakinle sürekli rağbet
Sen hep öndeyim en iyiyim zannet
Belki sen de bir gün başarırsın ha gayret...

Karşısındakini suçlar kendine bakmaz
Bir kendini sanır düşmez kalkmaz
Haklıyı haksızı hiç terazisi tartmaz
Ha varmış ha yokmuş daha da koymaz...

Özür dilemeye dili varmaz ar eder
Kendine dönüp bakmaz ki kendi bin beter
Hep karşısındakini acımasız yerer
Bu gönül ,daha kimleri kimleri siler...

Gerektiginde acımasız da olurum
Yüzüne lafımı pat pat vururum
Varsa affola sana kusurum
Ama çok oldu bu lafları yuttuğum...

Sen misin bu lafları eden vefasız
Tüm iyi niyetlerim sana çıkarsız
Hasetlik hastalığına tutulmuş amansız
Rabbim bırakmasın seni dermansız..

Hislerim kuvvetlidir hemen anlarım
Çözüldü sayende kalemimdeki paslarım
Söylemesi ayıp bu işten iyi anlarım
Ne dersin ,;belki bu şiirle patlarım...

Kimse rakibim değil yarışayım
Ben bu yolda hep tek başımayım
Kapandı daha da açılmaz sana kapılarım
Şimdi kendi yoluna hep dost sandıklarım...

Canan bunu yazdı, sor niye?
Bu hazır sözler çok klişe diye
Ettim seni gönlümden hibe
Bunlar döküldü kalpten dile...

Yazsam buraya vallahi destan olur
Bu şiir uzar taa Denizli’yi bulur
Yetti! Al biraz da bu şiir için kudur
Sana da diyeceğim son söz budur...

Bu şiirle ayırdım yolları
Hiç derdim değil; kimin kimi solladığı
Çok gördük böyle sözde dostları
Severim böyle artistik sonları...
CANAN KOCATÜRK