İlmek ilmek, yürek yürek,
Dokunursun kalplere,
İçinden gelir aşkla yaparsın,
Yaptıkların için teşekkür dahi beklemez;
Rabbim der, Allah der; rıza umarsın,

Gün gelir emekler, gayretler,
Harmanda hasada döner,
Hasat, harmanı görür de lakin görmez, bilmez senin hakkını
Ve sonunda “Vefa” İstanbul’da bir semtin adında kalır

Yüreğinden damla damla hüzün akarken,
Bir teselli bir sığınak ararsın
Tek sığınağın Rabbin gelir aklına;
O’nun hatırına yutkunursun;
“Hasbünallahü ve niğmel vekil” der
yüklerini bırakır, O’nun ipine tutunursun,
Kazandığını zanneden kaybederken sen kaybetmezsin aslında;
çünkü Allah için yapılan boşa gitmez, bilirsin,

Sabır, alev almış yüreğini yavaş yavaş soğuturken, içinde yayla serinliğinde rüzgarlar esmeye ve,
Yüreğin yüreğinden konuşmaya başlar,
Bir tılsımı, bir şifreyi söyler gibi;
“Allah var, Allah yar” der, oturursun.
Eğer O dost olursa,
Eğer O seninle olursa,
Muştu senin, Bayram senin sonunda,
Vefasızlık olsa da, hüzün kalkıp koşsa da;
Sana ne gam; sen, huzurda durursun,
Artık; ağzın serin, yürek serin,
Çünkü;
“Allah var, Allah yar”