Gri bir mevsim bu
Sen yoksun ya
Yitirdim gözlerimdeki renkleri
Yağmurun çığlığı vuruyor camlara
Islanan gözlerimde avunuyor anılar
Yüzümdedir sonbaharın soluğu

Ağlamak geçer gözlerimden
Üşümüşlük içindeki tutsaklığın yollarında
Her önüne çıkan taşlar beni
Ağlamak gelir içimden
Arsız bir telefonun öbür ucundaki
Yüzsüz, tatsız insan bozuntusu
Kırar yüreğimi tuz - buz !

İnsanlığın adresini soruyor çın çın öterken
Yoksa insanlığından mı çıkıyor, arsız !
Cinnet sağnaklarına tutuluyor gözlerim
Anılarım utanıyor, bunca yıl sevmelerine
Adressiz makamlara uçuyor hayallerim
Ayrılığı taş yığını gibi yüreğime oturan

Gece çöküyor akşamlara yine kalbimde bir acı
Ne zaman biter ne zaman diyorum ki
Bu bitmeyen gönlümün sızısı
Ben engel olamadım güneşin batışına
Yokluğunda yitip gitti umutlarım

Çekip gittiğinden bu yana
Güneş ; ömrüm gri bir mevsim gibi
Gelsen biliyorum
Gök kuşağıdır zaman
Gelsen ; belki mevsimler
Çiçek açardı

Günay Koçak

28. 9. 2023