BU SENİ SON ANLATIŞIM İNSANLARA

bu seni son anlatışım insanlara
çok şey öğrettin bana
beni eksik bıraktın
asla affetmeyeceğimiz insanların
en çok sevdiğimiz insanlar olması ne kadar kötü değil mi
bu sokaklar hatırlar bizi
yağmur her üzerini sırılsıklam ettiğinde
ey gecelerince uyuyamadığım şehir
nerede kaldırımlarında gezinen iki çift ayak şimdi
bu seni son anlatışım insanlara
ne öğrendim biliyor musun senden sonra
dilediğin kadar kalabalıkta yaşa
sol yanın uzaktaysa
yapayalnızsın

şimdi görmezden geliyorsun
hayat bu ya
görmezden gelen gözlerinle
göz göze gelişimizi
gözümün önüne getiremiyorum

hem bazen görmezden geldiğin parçalar
hayatının en büyük yanıdır bunu da sakın unutma

gözüm dalıyor uzaklara
gözleyebileceğim bir yol bile yok şimdi
gelip gelmemen değil işte mesele
geleceğin yolu bilsem çıkar ben gelirim sana

hiç bir şey bilmiyorum
hiç bir şey hissetmiyorum
ara sıra gözlerim doluyor
hepsi bu kadar

bir umut işte
belki
belki de belkilerle dolu bir hayat benimki
belki de belkileri hiç olmayacak bir hayat

sana yaralarımı gösterdim beni ilk önce oradan vurdun
bir gün özleyeceksin
kızıyordu kıskanıyordu
hemen küsüyor çok soru soruyordu
ama seviyordu diyeceksin

oysa bazı şeylerin konuşulması gerekiyordu
bazı şeylerin affedilmesi
kalbimi yere bırakacağım bu akşam
yalnızlığı yalnız kılacağım

bana ne kadar kötü davransan da sana git diyemedim
işte yenilgi tamda burada başladı
zaten bana iyi gelir diye gittiğim insanlar yüzünden
gideceğim kimsem kalmadı
ben senden sonra başkasını değil kendimi bile sevemedim
sınır dışı edilmiş bir mülteci gibiyim kendimden
sen gittin
sen yola çıktığını yolda bulduğunla değiştirdin
önceden yolunda gitmeyen şeyler vardı
şimdi yolda yok

nasıl biriydi diye sorarlarsa benim için
sonbaharı çok severdi de
bazen sadece yaşanılan şeyleri özlüyorsun
insanları değil
geçmişi hatırlamak
ve onları tekrar yaşayamayacağının farkında olmak
defalarca uçurumdan atlayıp ölmemek gibi

biliyor musun
öpüp kokladığın saçlarımı kestim
başka birisiyim artık
ellerim hiç değmeyecek ellerine ama içimde hep bir uzatma isteği
yoksun
hem de hiç gidemem derken yoksun
aşk nasıl anlatılır bilmiyorum ama
ben hala rüyalarımda seni görüyorum
severken vazgeçmek zorunda kalmak en büyük acı sanırım
beklerken aslında öldüğünü fark ediyorsun
anladım ki ölüm gidenlerle değil kalanlarla ilgili

hani bazen bir adım daha atamayacak bir noktaya varır ya hayatın
hani bir basamak dahi çıkamazsın
biraz yürüsem geçer dediği his
sokak ortasında beni yalnız bıraktı
bende kalbimi yere bırakacağım bu akşam
yalnızlığı yalnız kılacağım

bana neden hep acı diyorlar
neden mutluluğun şiirini yazmıyormuşum
size gelinlik fotoğrafı atan sevgilinizin
düğününe gidip o gelinliği üzerinde gördünüz mü

geleceğim ol demiştim
gel ecelim ol değil

her gece sokağına kadar gelip
yanan oda lambanı görüp eve döndüm ben
sen ise soranlara gelmedi demişsin
Allah belanı versin

Turgut Sakin