/ne vakit bir hayal kursam
insanlardan uzaklaşıyorum/
tüm nefretimle

çünkü insanlar palyaço gibi çok yüzlü

hep kötüyü taşıyoruz neyimizin özü kaldı ki
bakışlar kapan arasındaki eziklikte
duygular elek misali gevşek her his şüpheli
gönüller hep çok mu çok yukarılarda
kepazelik olmuş bize şiar nankörlük yüzlerden akar
kim kimi neden ve niçin koluna takar besbelli
cüssemize de sığmıyor ki kabahatler
herkesin aklı ve fikri bir fersah havada gezdi gezeli

çıkar diyorum çıkar neden önemli bu kadar
sersefil misin sen
sapasağlam elin kolun ve aklın var ya
bu emsalsiz yaratılmış düzende
helal ve haramın yol ayrımında bir bahar var
ayaklarımız hala daha neden ki hep çirkefte
o da sen gibi fani bir kul
yaltaklanmakta neyin nesi neyin töresi
nefes alıp verişte yaşatılıyorsun ya
ben çok şaşıyorum kula kul olmuş bir kişiliklere
genlerine dek işlenmiş nefsinin aymazlığı
hep şehvet kokuyor duyarsız nefeslerde

her an bir garip mazlum yatıyor köprü dibinde
herkes bir keşmekeşte o kimin olsun ki umurunda

bu işin içine derim derimde sıkılırım Allahtan
ruhsuz ve kalleşçe bir alış veriş
doğarken mi içimize yerleştirildi haşa
oysa sahibimiz bizi birleştiriyor
söz verişimizin güzergâh molalarında
gece ve gündüzü vermiş ki
bizler ayıklayalım diye iyi ve kötüyü
zıvanadan çıkmış bu hallere de şaşırıyorum

zulüm ve para tutkunu oldu hevesler
zulümler ateşten kor
gönüller git gide soğukluğa alıştı
her tür işimiz gizli kapılar arkasında tasarlanmakta
sürdürüp duruyoruz duygusuzluğun gizemini
oysa iki adım ötede ise ölüm sessizliği

bir elinde cümbüş diğerinde ise tambur
sen çal çalabildiğin kadar…

çünkü sen hiç düşünmüyorsun o cehennem ateşini…




AZAP...(Kadri Atmaca) 24.09.2023