Ey zaman!
törpülediğin ömürden
tutunacak bir dal bırak…


henüz ilkbahardı mevsim…
saklıydı delişmen düşler
lepiska saçlarının örgüsünde
sokağı sallayıp geçen afetin…


suların aynasına düşen gözlerinde
dirilirdi sevinçler…


ah! o elleri
karanfil tırnaklarıyla çizerdi
hayatın nergis kokulu eskizini…


sesinin billur ırmağına yaslanırdı ay
öpülesi boynunu kıskanırdı kuğular…
……

ansızın
döndü hüzzam makamına mevsim
bitkin notalarla birlikte
sonbahar düştü avuçlarına…


esmer saçları uzadı hüzünlere
bulutları kuşanan gözlerini örttü perçemleri
bilincinde tökezleyen anıları
bıraktı dörtnala giden zamanın terkisine…


-sabır:şarap olmayı bekleyen ezilmiş üzümdü-

şafağı bekleyen saba rüzgarı
sessizce bekledi sevgiyle esmeyi...


bir gece
karanlıktan sıyrılan ay
denizin efsunlu gözlerinde buldu kendini
erinçle
sevinçle gülümsedi...


yüreğin minicik odasına
devasa aşkı sığdırıp
muradına eriverdi…



Aslı Aydın