....
Endülüs’ün sıcak topraklarına veda,
Güneşin son ışıklarıyla sarılırken dağlar.
Efsanelerle süslenmiş bu topraklar,
Bir vedanın ardından sessizleşir.

Endülüs’ün sokakları diller gibi konuşur,
İlahilerin ezgisi yankılanır daracık sokaklarda.
Saraylar, camiler, bahçeler ve çarşılar,
Bir zamanlar ışıldayan bir medeniyetin tanığıdır.

Güneş batarken yitirir ışıltısını,
Endülüs’ün gökyüzünde kaybolur umutlar.
Fakat izlerini taşır her köşe başında,
Geçmişin büyüsü hala hissedilir havada.

Andaluz melankolisi sarmıştır gönlümü,
Bir veda gibi buram buram hissedilir içimde.
Endülüs’ün mistik kokusu sarhoş eder beni,
Geçmişin büyüsüne kapılırım hala.

Endülüs’ün vedası bir başka acı verir,
Bir zamanlar aşkla yoğrulmuş bu topraklardan ayrılmak.
Düşlerimde hala o güzellikler canlanır,
Tarık bin Ziyad’ı hatırlar hayranlıkla bakarım.

Vedalaşırken Endülüs’le,
Bir parça kalbimde kalır bu güzel diyar.
Hatıralarla dolu, renkli bir masal gibi,
Ruhumda yaşar Endülüs’ün büyüsü.

Endülüs’ün sıcak topraklarına veda,
Gönlümde bir özlem, bir sevdadır kalan.
Dilerim bir gün yeniden dönerim bu diyara,
Endülüs’ün büyüsüne kapılırım yine, sonsuzluğa...

A. Nejat ALPEREN
Şair, yazar, eğitimci