Dört mevsim çiçektin yıllara inat
Gönlümde açmayan gülüme küstüm
Yaralı kalbime olmadın kanat
Merhemim sürmeyen eline küstüm.


Bir sen misin can evinden vurulan
Her girdiği zorlu yolda yorulan
Acı çekip bir kazanda kavrulan
Derdimi bilmeyen halına küstüm.


Sıladan gurbete yolun gözledim
Tatlı söz söyleyen dilin özledim
Gitti diyemedim sırrım gizledim
Adımı anmayan diline küstüm.


Anılara bir bir bakıp düşledim
Ah edip hayalin kurup yaşadım
Her yola binlerce mayın döşedin
Kapatıp gittiğin yoluna küstüm.


Bilmezsin çektiğim acılarımı
Uykusuz gecemde sancılarımı
Koklayıp derdiğim goncalarını
Anamın sevdiği geline küstüm.


Ne idi sevdiğim canıma kastın
Lâl olmuş dilimi kökünden kestin
Dar ağacı kurup "Dilsiz’i" astın
Bu aşka ip çeken koluna küstüm.

İsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)