2
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
543
Okunma
günler geceden doğuyordu,
insan insanlardan,
peki neydi bu tatava,
kaldır indir bir kazan,
kaynar kaynar,
ne su var,
ne pirinç,
harfler çuval çuval,
saatler yer küreyi,
güneş karanlığı,
çocuk anayı,
eş kadını kovalar,
oysa puslu bir sabah doğum şafağında,
umutlar sırtımda aba,
çiçekli çoraplarım ayağımda saba,
hani nerde benim bahar kokulu çocukluğum,
şimdi bir ağrıyı,
uykudan uyandırmadan,
pış pış pışlıyorum,
g’özlerimden bir çocuk bahar bahçe yağıyor,
adına ilk mi son mu demeli,
belki de sonsuz bahardı,
yağıyor, savuruyor,
yerden yere çalıyor…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
5.0
100% (6)
Cevap Yaz