2
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
425
Okunma
Eylül’ü seviyorum, vuslata yaklaştırır,
Gönüllere şöyle hoş bir hüzün bulaştırır.
Gidiyoruz meçhule sararıp, düşe düşe
Heyhat ki ilkbaharda kaldı mutluluk, neşe.
Nereden geldiğinin bilincinde nebâtat
Yaşayan her canlının geçiş noktası hayat.
Ayrılık vakti diyor, sararan yaprakları
Hasretle kucaklıyor, özlemiş toprakları.
Eylül, ekim ve kasım, kışa dönmekte mevsim
Yere düşen her yaprak diyor: Anne nerdesin.?
Kavuşuyor hasretler koyun ve kuzu gibi
Sonbaharlar hayatın biberi, tuzu gibi.
Her ayrılık sonrası diriliş var yeniden
Yeşerir ilkbaharda, ölüp toprağa giden.
Ah Hicranî sarardı, yaprakları ömrünün
Son yaprakla birlikte gelecek düğün günün.!
(Hicranî)
Görsel alıntıdır.
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz