Saatlere günlere hatta yıllara
Gözlerini kapatmıştı zaman
Güneşin doğuşu
Ve batışı arası boşlukta
Yaşanırdı yaşamaya değer ne varsa...

İnsanın olmadığı zamanlardı
Bilinmez bir tarihin
Huzurunun melodisini fısıldıyordu rüzgar
Özgürlüğün salıncağını kurmuştu ağaçlara kuşlar
Ölü zamanlardı insan için
Dünyanın yaşadığı zamanlar...


Evrenin birliği içindi herşey
Bir döngünün parçasıydı var oluşun amacı
Akıllar üstü bir aklın
Terazisi şaşmaz adaleti ile
Barış , huzur ve sükunun hüküm sürdüğü
Ölü zamanlardı insan için
Varlığın anlamı kutsaldı...


Görünmez mükemmel bir zincirin
Halkasıydı madde ve canlı ne var ise
Hüküm tekti görev ise farklı
Bilincin alamayacağı kadar derin
Ama bir böceğin bile bildiği
Yaşama dürtüsü
Bir için var olma hevesi
İnsan üstü bir zeka ürünüydü
Ölü zamanlardı insan için
Dünyanın nefes aldığı zamanlar...

Ait olmadığı bir gezegenin
Kendine aitlik arayışı içine atıldı insan
Kendini nereye koysa ait değildi oraya
Hep en üstte gördü kendini
Şeytani bir kibirle...

Varlıkların tamamını kendine nimet saydı
Ganimet saydı dünyayı yağmaladı yıllarca
Var olmak adına insan
Yarattı zaman denilen
Zamansızlık kavramını
Öldürdükçe dünyayı
Düştü yaşamak denilen yanılgıya...

Zerre kadar insana ihtiyacı yokken
Kucak açtı dünya ona
Toprağında büyüttü
Üzerinde yedirdi
Ama doymadı insan...

Ölü zamanlarının hıncını
Alırcasına sapladı dünyaya
Hırs denilen hançeri
Baltaladı ,yaktı ormanları
Bir ağacın gövdesinden yaptığı kibritle
Kinle ve nefretle...

Ölü zamanları çağırıyor artık insan
Amacına bir türlü erişemediği
Kendi var oluşuna ettiği lanet ile...


Çağdaş DURMAZ


Ve bir nesirle ;

Ve insan o kadar kötüydü ki , büründürdü içindeki karanlığı şeytan denilen surete...
Yükledi tüm günahlarını yarattığı şeytana...
Mümkünse insansız yaşam alanı istiyor artık ışığa muhtaç kalan ruhu...
Kendinden bile sıkıldı insan, sığınacak tüm değerleri bir bir çürürken...

Çağdaş DURMAZ