Evimin yolunu mu unutttun!
Evimizin...
Sana bunu söylemek aklıma gelmezdi.
Ev aynı,
Yol da aynı yol;
Hiç birşey değişmedi bu sensiz sürede.
Susuyorsun diye sormuyorum.
Belki konuşuyorum diye susuyorsun.
Demek unuttun evimizin yolunu!
Hadi unuttun da hatırlamak da mı istemiyorsun?
Dur!ozaman konuşayım:
Ama bak bu soru değil.
Evimizin yolu;
"Birgece bir güzelin kollarında
Ve yine o gece beni taa Ay’a çıkartan,
Gözlerine bakınca
Orada duran küçük ay parçasında beni saklayan
O aşkımın delisiyle birlikte
Yürüdüğümüz dere kenarlarındaki rengarenk çiçekler öyle güzeldiki,
Hele ayağımız kayıpta suya düştüğümüz o an:
Nasılda ıslak bakıyordu gözleri...
Nefes sesiyle beni yüreklendiren o,
Nefes alamayacak kadar savunmasız,
Heyecanlı ben.
Susarak konuşmuştuk adeta.
Ama nekadar anlasak da birbirimizi
Yoruyordu anlayamadıklarımız,
Sarılamayan yanlarımız...
Tam ölüyorum derken;
Bir nefes verdi bana,
Islak bir nefes bıraktı dudaklarıma.
O an hayatın nekadar güzel olduğunu düşünüp;
Sıkı sıkı sarılmıştım.
Hayat yanı başımda,
Kollarımın arasındaymış:
Üzeri yemyeşil çimen lekesi,
Saçları yarı ıslak, yarı kuru bir hayat.
Ben onu öyle yemyeşil,
Okşayınca yumuşacık saçlarıyla sevdim.
Bukadarı yeter sanırım!
Bundan sonrası bizim için , bize özel..."
Hatırladın mı evimizin yolunu?
Ve bu sana son sorumdu!
Hadi gel yine oraya
Hadi gel
Budefa kurulanmak yok ama...
Diyene bak!
Ben çoktan geldim bile,
Sense evimizde.
Sesini duyup,
Bir de bunları hatırlamak ne demek;
Hele bir de yaşatınca yine bunları!
Durur muyum sandın!
Geldim çoktan yemyeşilim.
Bieşey daha;
Budafe ay gözlerimde,
Sen göktesin.
Bir parça Ay’dın, şimdi Dünyamsın
Hadi in artık gönlüme...