2
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
641
Okunma
Ruhum ve bedenim bir birinden ayrı hareket ediyor.
Kır prangalarını şu matem kokan diyardan.
İnsandan kaçıyorum bir insana doğru.
Ellerimden damlayan üç damla kan ve gözlerim âmâ olmuş.
Gitmeyin şehri aydınlatan benler.
N’olur bırakmayın beni yalnız, bu çağdışı çağda.
Kapılar kapanıyor, ardında çığlıkları ile kalmış bir ben.
Kitap kokulu masam ve bitmek üzere olan mürekkebim.
Belki kanım yeşertir gül kokan kağıt bostanımı
Kaç kamçı daha paklayacak bu ruhu.
Ruhumu prangalara vurmuşlar sanki.
Kaçmak istiyor fakat beden denen mahluk hapsetmiş onu.
Biliyor bu çağın insanı olmadığını.
Sonra bir ışık beliriyor; derin ve parlak.
Sanki hapsedilmiş hayallerin resmi.
Tekrar duruyor dünya.
Bitti denilen yerin daha başlamamış olması sarıyor benliği.
5.0
100% (7)
Cevap Yaz