Meçhule giden bir gemi misali
Kim olduğumu
Nereye olduğunu bilmeden
Öylesine açılmaktayım çalkantısız
Denizlerde miyim yoksa seraplarda mı
Gözler dalgın
Yürek yorgun...




En son deyişlerim neydi
Kimeydi en son seslenişlerim
Aşka mı?
sevdaya mı?
Yoksa;
Terkedilişlerime miydi isyanlarım
Onu dahi anımsayamıyorum
Anımsadığım tek şey
Kıyı bir limana demirlenmiş
Ben ve hüzünlerim




Onlar öylesine büyüktü ki
Dalgaların bile gücü yetmedi onları çökertmeye
Derinliğine çekse de ara ara
Ben hep taştım
Deniz bile baş edemedi benimle
Sonunda o da pes edip
Hüzünlerimin derinliğinde gömülüp gitti...




Şimdi boyası kazınmış da olsam
Kırık dökük de olsa gövdem
Ben hala ayaktayım ve hala yüzmekteyim
Tüm vakurluğumla...




Oysa ne güzeldim bir zamanlar masmavi
Deniz bile kıskanırdı maviliğimi
Limana demirlenmiş ilk gemiydim ben
Sonra ne oldu bilmiyorum
Ne oldu da çözündüm ben
Kim çözmüştü ki beni
Yoksa zincirlerim pas mı tutmuştu
Halkalarım kendiliğinden mi çözünmüştü
Ondan mıydı bu sessiz sedasız gidişlerim
Ardımdan bir mendil bile sallayanımın olmayışı
ondan mıydı
Dümensiz gemi misali




Bir gün bitap düşen bedenim
Belki de
Daha fazla dayanamayıp
Bir mühlet sonra pes edecek
Okyanusun derinliğinde dibe çakılacağım
Gövdem parçalara bölünecek
Parçalarımsa karşı kıyıya vuracak
Ve işte o zaman ben!
Bende olmayacağım artık
Yorgun bedenim ömür boyu istirahat edecek
Dingin yüreğimse secde edecek
Tüm yok oluşlarıma...



Kardelen