Bir kiraz ağacı gibiydi gençlik,
Önce filizi sürgünler gibi umutlarla donanır
Ve sonra bembeyaz çiçeklerle gelinler gibi giyinip
Bütün ilkbaharlarda gerçek baharı yaşardı.
Ne sevdâlarla dolardı delikanlı gönlümüz,
Karpuz kabuğu düşmeden, kaçamak girilen denizler serinliğinde
Ve sevgiliyle paylaştığımız bir şişe gazoz ferahlığında...
Hem, hep ’seviyor’ çıkardı o zamanlar
Papatya fallarında...

Sonra yıllar sıcak yazları getirdi üzüm bağlarına,
Kavuniçi günbatımlarıyla geldi anason kokan akşamlar.
Saman yolunda gezmeler, gözlere düşen yıldızlar,
Gökyüzümü baştanbaşa huzur mavisi gördüğüm,
Ömrün yasemin ve hanımeli kokan mevsimi...
Ağustos böceğini oynadığımız yaşlar
Ve sevgiliyle birlikte söylenen nihavent şarkılar...

Koca bir çınarın bakır rengi yapraklarında tanıdım güzü,
Çoluk-çocuk, iş-güç...
Akşamlar, şimdi bir şölen müjdesi değil,
Gri bir sessizlik bulutu gibi örterken gündüzü,
Yorgun ve endişeliydi içimdeki çocuğun yüzü.
Ömrün hazan mevsimiydi,
Bahçelere hercai menekşelerin hüznü sinmişti,
Eylül mehtabı vardı ama
Sevgiliyle söylenen şarkıların sesi dinmişti.

Derken, mahzun yüzlü bir güz güneşi gibi
Sen doğuverdin sabahlarıma;
Şafaklar, mutlu şarkılarla aydınlandı hep.
O mahzun yüzlü menekşelerin yanında
Kıpkızıl güz gülleri açtı,
Yıllar sonra dilime hep
Sevdâ şiirleri dolaştı.

Oysa mümkün değilmiş doğaya karşı durmak,
Her mevsimi, gereği kadar yaşamak lâzımmış
Hazan mevsiminde mutluluk aramak ne büyük yanlış
Hele;
Başucumda yalancı bir güneşin ardına gizlenmiş, beklerken
Yüreğimi titreten bir kara kış...

(11/11/2008) Ünal Beşkese