Dün gece sen vardýn, biliyor musun rüyamda?
Uzun koridorlardaki sesin çýnladý kulaðýmda.
Resmini çizdim kara tahtaya beyaz tebeþirle,
Alfabeyi özlem dolu þiire döktüm, Öðretmenim.

Notalar dile geldi neþeli bir þarký dudaðýmda,
Teneffüs ziline türkü koydum, senin yokluðunda.
Tayin yazýna aðýt yaktým, masum çocukluðumla,
Sen ýþýk saçan kandil, ben yakýtýným, Öðretmenim.

Ön sýranýn parmaðýndaki ýþýltý, neþelendirdi yüzünü,
Deðerini bilmeyen sandalye üzgün , kaybetmiþ özünü.
Tarihe meydan okuyan masaya sordum ilk sözünü,
Ýstiklâl Marþýnda gözlerim seni aradý, Öðretmenim.

Aðlamaklý bir gözle, seni anlattým boyasýz sýralara,
Hiç unutmadým okul bahçesindeki oyunlarýn tadýný,
Kýþ güneþinin ýsýtamadýðý ilk sýnýf kapýsýndaki adýný,
Odun sobasý, Sen kadar sýcak deðildi, Öðretmenim.

Karlý daðlarýn zirvesinde kardelen kadar güzelsin,
Ýstanbul’u fetheden Fatih ve askeri kadar özelsin.
Tüm dersleri veren, bugün sayýsal yarýn sözelsin,
Tarihe ýþýk tutan eþsiz bir müzesin, Öðretmenim.