İçimde kanayan yaraları sarmıştın
Bu mevsim dünyamı
İşte bir de sen yaktında gittin
Gönlümdeki teselli bulan kuşları
Yaralı bıraktında gittin

Yine Sonbahar gelirde
Eylül ağlar gözlerimde
Dirilemez sen olmazsan bak işte
Hani ’Kıyamam ’derdin ya
Nasıl kıydın yüreğime
Saksıda menekşem, ağaçtaki mor salkımım
Sensizliğin yüzüme çaldın da gittin

Hep hüzün mü heybemdeki
Taşırım şimdi, kavrulur çöl gibi içim
Sevgin, adın, sesindi can verdi
Sen yüreğime tuz serptin
Kanıyorken yaralarım
Hadi boş ver
Değmeyen bir pul olanları
Boş yere döktürme gözümdeki yaşı

Yüreğim hücre hücre dolu acılarla
Sevindirme pusudaki bekleyen düşmanları
Yaz günleri yaksa da, gittin diye üşüdüm
Alevler yansa, çöller gibi olsamda
Gittin diye üşüdüm...hadi dön dön !
Dön yüreğimdeki sana bak

Bir kara düştü önümde yıllar
Mutlulukla dolu bahçelere bir çizgi çekmiştim
Seninleydi yeniden hazan bahçelerime
Baharın gelmesi, yeşermesi umutların
Dopdoluydu düşlerim, sesini duyduğumda
Bu sabah özlemlerim bir ateş çiçeğiydi
Kar üzerine doğan güneş gibiydi sesinle
Donuklaşmış şimdi bakışın bana
Sapsarı ayrılıklar yakıyor yüreğimi

Seninle şarkılar söylüyordu bil kalbim
Penceremde ağlayan o masum yürek için
Teselliler uzatırdı ellerin... teselliler
Şimdi neden hüzün yağmurları
Umutla beklediğim
Gecelerin sabahında başlar

Açmıyorum avuçlarımı artık
Gelecek hiç kimsem yok
Karanlık bulutlar sarmış
Gökyüzümü
Pembe yağmurum sensin benim

Günay Koçak

11. / 8. / 2023