Ne kadar da çok sevsen ta ki özünden
Kocaman bir yürekle her zoru yensen
Bir darbedir sarsıcı sen hak etmemişken
Üzülme be deli gönül, insan vefasız.

Fedakar kelimesi utanır bundan
Kılıçlar haklı yerde çıkar da kından
Tatlı söze, muhabbete hasret kalmışken
Dert etme çiğ tavırları, kullar hayasız.

Senin gölgen bile yeterdi her dem
Harcanmak sonu bunun, yaşanacak gam
Boşuna söylemişti dedem ve ninem
Bükme boynu öyle garip, insanlar zalim.

Ne yaparsan yap, hep Allah içindir
Cefayı bilemeyenler hep kahredendir
Amel niyete göredir, kamil bilendir
Cehaleti sakın kale alma sen gönül.

Bilirim duydukların çok can yakıcı
Geçmişte tükenen gençlik neyin harcıydı
Anlamayan kafalara dökme acını
Bir buruk türküde teselli bulursun gönül.

Hayata kimi renk ve değer katar
Kimi gününü gün eder çok caka satar
Biri iki gün anılır solar de yiter
Vicdanın rahat ise, hoşgör be gönül.

Seni sen olduğun için seven bulunmaz
Böyle bir sevda dünyada inan bulunmaz
Ele,cebe, makama,mülke itibar olunmaz
Cihanın mayası böyle, değişmez gönül.

Biz kimseyi çul çabutla, malla sevmedik
Göz göremez güzelliği , o ruhta dedik
Oysa biz tüm sevgilere hürmet edendik
Yaraların kabuk tutmaz, aldırma gönül.

Sıra dışı bir insanın garip de ozan
Adımı dedem koymuştu işte Oğuzhan
Ne söylesem faydası yok, dünya ki yalan
En derin hakikat sevgi, unutma gönül.

Oğuzhan KÜLTE