12
Yorum
34
Beğeni
0,0
Puan
617
Okunma

rüzgar üfürdü kırık dökük yollarına
çöküntüye açtılar tünelleri
dağılmanın üstüne yansımadı ay
su parçalandı, delindikçe kalbi
ağladı toprak
insan unutuldu bir yerde
öteki dünya adamları devşirdi bu dünyayı
sen oku üfle, okut, üflet dedi yaralarına
tuz bas, acı sar
yeninde kalsın kırık kolun
sen ağanın paçasına sarıl
yine karın tokluğuna
çalış
senden olsun ön saflarda ölenler
dünya sahiplerine bırak yaşamayı
tahtlarına kurulsunlar iyice
baksınlar yine
sana tepeden tepeden
küçül
yeni su yollarına gider oysa
küçük, unutulmuş bir umut..
19. 07. 2015 / Nazik Gülünay