karadut! bende bahardır..
karadut; yağmurdan sonraki toprak kokusu..
ebemkuşağıdır.
yeni yürüyen bebeğin ilk adımları
yeniyetme çocukların şen çığlıkları
yüreğimin ilk kıpırdanışları
iki yaprak açan tohumun kıvancı
açmaya meyletmiş tomurcuğun utancı
karların eriyişi,
derelerinçağıldayışı
goncadan başını uzatışın acemi rengi..
okul yolu çocukları
anasının dileğidir
gözlerimi yumarım..
okula müfettiş gelir..
okulda Ayşedudu.. en güzeldir..
sıram, defterim, kitabım
ve hediyesi karadut elimdedir..
karadut çocukluğum..
Ayşedudu.. karadutun kokusu
karadutum..
Ayşedudu!
Ayşedudum..
.
kasabada orta mektepdeydim
iki mektup aldım.. O’ndan,
sevincim kursağımda kaldı
ilki katlandıkça katlanmış bir defter sayfası..
bir kibrit kutusunun içinde
belliydi “başka ellerin yazısı”..
onun okuması yazması olmadı ki
bir kınalı saç teli
eğri büğrü..
belki bir türkü
yer yer silinmiş bir yazı
“aşşamelleli çikin,
beni isdediyoru gene
beni ele gelin,
beni yadellere yar etme”
.
ve belli belirsiz bi(r) dudak izi..
hayal-mayaldi
belki de uydurdum
ömrümce, öptüm durdum
seni kimselere kıyamam..
kıyamadım..
kıyamadıım Ayşedudum
Ayşeduduumm
.