Uyan.
Uyan öleceksin.
Uykumda öleyim.
Uyan ama.
Hayatından uyan.
Ölümüne geç.
Çok acı çekmezsin.
O zaman.
Nasıl olacak.
Hayatımdan nasıl uyanacağım.
Hay Allah.
Ne bileyim.
Görevimde bu yok.
Nasıl doğduysan öğle öl.
D’ siz.
Döl düştün ya işte d’ siz öl.
Ha bırakayım döl tuttuğum çiftimi.
Yok, acı çekerim.
Tabi o döl tuttuğun çiftinde acı çeker.
Nasıl?
Anan baban atan ve döl verdiğin neslinde.
Sevgilinde açı çeker.
Döl tutup oluştuğun karşıtınla doğduktan sonra yine karşılaşacaksın.
Bu senin var oluş kaderin.
Sen, sen değilsin o, o değil hiçbir zaman.
Canlı birdir.
Bölünür birleşir ama birdir.
Sen sadece canlı var oluşun ruhu, ruh madde teması tini, tensin.
Kalbin kan pompalarken zihnin zekâ verir.
Maddenin ruha teması akıldır.
Maddeden duyu organlarıyla fikir alır ve ruha düşünce sağlar.
Melek abi ölüyor muyum yoksa yeniden doğuyor muyum anlamadım.
Alsana canı mı?
Ben alamam sen vereceksin.
Ya senin tırpanın yok mu onunla almıyor musun canları.
Yok o ödünüzü koparıp beni uğraştırmamak için.
Korku koku salar ve rahatlar bırakırsınız canınızı, madde bağınızı.
Sen farklısın.
Sen çok burnunu soktun insanlığın işlerine.
Sen yazarsın.
Çok düğüm attın canına önce onları bir çözmen lazım.
Son makaleni yazıp sonuç bölümünde çözülmeni bekliyorum.
Çağlara göre değişir korku araçları.
Bak bende ne var silgi.
Yazarsın ya!
Ama sen silgiden korkmazsın unuttukça daha çok fikir kaynar düşünce oluşursun.
Senin yerine ben korkuyorum ama bu canını vermene çare değil.
Şimdi ne olacak?
Sen söyle.
Düşünüyorum da şimdi ben canımı ilk canlandığımda verdim.
Vermesem ne canlı oluşabilirdim ne de var olarak yazabilirdim.
Evet, sen canını ilk andan itibaren verdin ama aynı zamanda yine can aldın.
Senin ölmen bunun için daha zor ve karmaşık şimdi.
Öl artık çok yaşlandın.
Sürünmek zorunda kalırsın.
İyide çoğu basit yaşayan insanlarda çok uzun yaşıyorlar.
Cevabını da söyle o zaman bildiğin tavrından belli oluyor.
Evet, ne kadar basit yaşasalar da yazmasalar da belki pek okumasalar da var olmak okuyup yazmadan olmaz.
Sadece ifade etmezler ama ifade olurlar.
Daha önemlisi işlerine göçlerine sevdiklerine kendilerini vererek doğanın toplumun ifadesine vesile olurlar.
Peygamberler gibi.
Ama görev almadan görev verilmeden görev olan düşüncedirler.
Çoğu ata nesil böyle insanları düşünerek fikirlerini edinir düşüncelerini ifade ederler.
Melek abi niye tedirginsin böyle.
Benim görevimi alacak yetenektesin.
Yok canım.
Alırsan ben yok olurum ama sen melek olmaya devam edersin.
Yok be melek abi senin yok olmana sebep olur muyum?
Hiçbir şey olmamış çok şey olmuş biri olarak senin görevini alacak değilim.
Sen yok olacaksın ama.
Ben yok olmaya hazırım.
Allah olacaksın.
Evet, yok olup Allah olacağım yani Allah’ın sonsuz birliğine dahil olacağım.
Sen niye Allah olamadın.
Benim seçeneğim yoktu ben çok iyilik yaptığım için melek oldum.
Yani insanların iradelerine iyilik adına çok tercihte bulundum.
Onların iradeleri dışında yönlendirmiş oldum.
Doğal dengeyi de iyilik yönünde bozmuş oldum.
Yani bir nevi iyilik verdin kötülük çaldın.
Şimdi can alma işinde can verme ikna görevini üzerine almış oldun.
Evet, zeki düşünceli insan.
Sen ne kötülük yaptın ne iyilik yaptın.
Sadece Allah’ın varlığına düşündün yani basit salt düşünme duasında bulundun ve yokluğuna fikir öne sürüp yazdın.
Kelebek etkisinde bulundun.
İnsan olarak pek etkilemedin.
Sanırım öğle yaptım.
Ve senin de işine ancak kelebek etkim olur.
Şu an vereceğim ölümüm gibi.
Hayatımdan uyanarak.
Aslında bu sefer uyanmayarak.
Yok olarak.