Hani! Mermer ısınır, yakar ya insanın elini.
İşte hasretinde öyle, yüreğimi yakıyor Babacığım.

Hasretin bir ömür, volkan yangını içerimde.
Ben daima, insanı, paranın adam edeceğini,
Mutluluk kaynağının para olduğunu düşünür.
Hayallerimi, o yönde bebekler gibi avuturdum.

Oysa insanı, insan sınıfına sokan değerlerin.
Ata olduğunu, maalesef çok geç öğrendim.
Hayatımın acı mı? Acı hatıraları ile tecrübeleri ile.
Baş başa karşılaşınca, ne yazık ki anladım Babacığım.

Bu sana yazdığım belki bir mektup.
Bir anı defteri, belki de yenilginin şiiri.

Hayat yarışının tahminlerini tutturmaya çalışıyorken.
Değil ikramiye, amorti bile tutturamamışım Babacığım.

Şimdi bakıyorum da geçmişe nemli gözlerle.
En tutarlı tahminler seni işaret ediyor Babacığım.

Zaman hızlı dönüyor, pervasızca ne yazık,
Ne tekerine çomak soktuk, nede geri çevirebildik.
Senden geriye anılar ve dillerde dua kaldı Babacığım.
06.07.2023 Muammer KARS