Hayal evim vardı benim pembe panjurlu
Şu hayal mahallesinin en ücra köşesinde
Yıldızlardan bahçesi vardı, buluttan duvarları
Ay ışığı ile aydınlanır, sevgi ile ısınırdı
Hani bir zamanlar konuk olmuştun bana
Hani hayaller kurmuştuk yarınlar için
Şiirler yazardık birbirimize, şiirler okurduk
Sağır sultan duymuştu aşkımızı
Meraklı komşular hep seni anlatırlardı birbirlerine
Aşk ve sevda konuşulurdu bu mahallede gündüzleri
Aşk ve sevda yaşanırdı geceleri en ateşlisinden

Hayalden kurulmuştu tüm evleri
Hasret ve özlem yanardı şöminelerde
Rakılar su gibi akardı geceleri efkâr dağıtmak için
Rüzgârla dertleşilir, denizle konuşulurdu umutsuz
Hepsi âşık, hepsi şair hepsi sevdalı
Hepsi hasret, hepsi kırgın ve hepsi mutsuz

Yok be gülüm, onlarda bizim gibi
Hepsi aşk sancısı çekmekte en acısından
Her sözler hasretle yoğrulmuş
Yedikleri sevgidir, içtikleri aşktır, yazdıkları şiirdir
İsyanları Tanrıya, feryatları canana, gözyaşları kadere
Yine de biri sevdalanmaya görsün bir kere
Sabahlar yepyeni bir aşk doğurmasın güneşle
Kıskançlıktan kabarır merakları hepsinin
Dedikodular başlar dolaşmaya gizliden
Kim kimi seviyor, kim kimle çıkıyor, neden?
Bu şiir kime yazılmış, bu nefret kime
Bu adam niye kızmış kaderine bilmeden

İşte böyle hayal mahallesinin insanları, neylersin
Hepsi âşıktır, hepsi şairdir, hepsi sevdalı
Hayal mahallesi burası, aşk ve sevda beldesi
Her akşam bir aşk ölür bu mahallede gizlice
Her sabah bir aşk doğar, güneşle sessizce

14.09.2008/Samsun

İbrahim COŞAR