Ay küsmüş yıldızlara
Diye başladı kadın yazmaya
Aşkı ona ay parçam derdi
Hep öyle severdi
Aşkı yoktu gitmişti
Terk etmişti kadını
Büyük aşktı onlarınkisi
Çok sevmişlerdi hani
Ömürlük mutlu olmaktı dilekleri
Mutlu da oldular
Hatta mutluluktan uçtular
İnsan uçar mıydı hiç mutluluktan
Demek ki uçardı
Kanatlanırdı insan aşktan
Kadın küstü herkese her şeye
Hayata hatta kendine bile
Ay küsmüştü tüm yıldızlara
Kalbi kanadığı için
Yaşamak neydi ki onun için
Ağlıyordu kadın geceleri
Kederini anlattı sarıldı
Pamuk yüzlü yastıklarına
Kadın güzel konuşurdu
Hep naif ve hoştu
Bülbülüm derdi aşkı ona
Artık bülbül de susmuştu
Uzaktaki aşkına mesafeler engeldi
Mümkün müydü hemen unutmak
Yeniden başlamak
Dermanı yoktu kadının
Kırıldı kolu kanadı
Öylece yerinde çakılı kaldı
Bekliyordu
Beklemek sancılıydı
Aşkının ona dönmesini bekliyordu
Sevseydi geri dönerdi dedi
Dönmedi demek ki sevmemişti
Zaman her şeyin ilacıydı hani
Zaman da geçti
Kadın anladı
Onun ilacı yazmaktı
Ve kadın yazdı


Ay küsmüş yıldızlara
Parlamıyor o günden beri
Gece çökmüş üzerime
Yaşıyorum ben mahşeri

Yastıkların dili olsa da
Anlatsalar sana tüm gerçeği
Geceleri nasıl da
Islanırdı pamuk yüzleri

Bülbül gibi dilim olsa da
Söyleyemem sevdiğimi
Uzağımda olsan bile
Yaşıyorum ben maziyi

Kırıldı kolum kanadım
Ben seni hiç unutmadım
Bu günlerde geri dönmezsen
Ne sen varsın ne de ben varım

Ay küsmüş yıldızlara
Parlamıyor o günden beri
Gece çökmüş üzerime
Yaşıyorum ben mahşeri
*


Semra EROĞLU Şiirleri sevdiren kadın

Sene 1990 ilk şiirim ve ilk bestemdir