Düşlerimde kırık dökük şeyler o geceden sonra.
Ağlayarak uyanmıyorum artık. Yollarda kaybolmuyorum.
Bağırmak istediğimde sesim.Koşmak istediğimde ayaklarım.
Sarılmak istediğimde kollarım var artık.
Yağmurların da ayarı kaçık.
Hep eskiyi özlediğim gibi eski yağmurları da özledim.
Hani şemsiyemiz olduğu halde açmadığımız.
Camların buğusuna resimler yaptığımız.
Güvensizim hala, değişmedim. Değişen bir tek yalnızlığım var.
Ancak içimdeki kalabalık günden güne çekiliyor.
Tüm bu salınımların, devinimlerin, soluk alıp vermelerin.
Kalp çarpıntılarının, nefes tıkanmalarının, ayak seslerinin.
İç sessizliklerinin içinde seni hatırlıyorum s sürekli, durmadan…
Bazen kocaman bir SEN, bazen asi bir yeni yetme.
Bazen kucağımda küçük çocuk gibi her zaman insanı tutan sesin… Yetişiyor.
Sen bana bakma… Benim öfkem, kavgam, nefretim senin gittiğine değil,
Benim gidemeyişime herhalde…
Oysa özleme bir nebze olsun iyi geliyordu ağlayarak uyandığım düşler, düşüşler…