Hoşçakal!..
Ben bunu ilk kez yürekten söyledim.
Ve ilk kez içimden gelerek söylediğimden; hoşçakal sen...
Dün, bugün ve evvelde ki sana olan her iyi düşüncem, her iyi niyetlerim, dua niteliğinde artık sana.
Ama;
Herkes ettiğini bulur bir şekilde.
Sen de ben de nihayetinde.
Ne çıkar ki ben yine açsam tüm kapılarımı, aralasam...
Açmasam ne çıkar ki? Ya da yaksam.
Varken anlamadın yokken nasıl anlayacaksın, papatya kokan düşlerimi?
Yitmiş bir gülüşün sıcaklığını.
O kapının ardındaki lambalar sönük, ışıklar çoktan yitmiş.
Bilirsin; sana beslediğim kadar iyi niyetim yoktu içimde, kendime.
Şu hayatta ki yaptığım en iyi ikinci iş;
Gökyüzünü takıp oltama , maviliğini kovalamaktır.
Uçsuz bucaksız oluşunu seyredip içinde kaybolmak, derin derin hülyalara dalmaktır.
Ve tam bugün en iyi yaptığım iş;
Hayatın kafama vura vura önüme serdiklerini, dün görmezden geldiklerimi bugün,
Kafamı duvarlara vura vura nihayet anlamak, içime aldırmaktır.
Diyeceğim o ki koca bir ahmaklıktır...