ÜMİDİNİ YİTİRME!

Belli ki dünyanın çivisi çıkmış,
Sonu bir meçhule akıyor gibi.
Şu çirkef düzenden mazlumlar bıkmış,
Çarkına lanetler okuyor gibi.

Zamane fendine olmuşuz duçar,
Cüceler dev misli korkular saçar,
Kardeş kardeşinden ne diye kaçar?
Akıl zıvanadan çıkıyor gibi.

Bir hayat düşün ki ölüme mahkûm!
Çare beklediğin, bir fâni hekim!
Hâlinden davacı, sorarsam her kim!
Taşıdığı yükten çöküyor gibi.

Sabırlar tükenmiş azar be azar,
Olur-olmaz şeyden can cana kızar,
Kader iyileri sona mı yazar?
Her öne çıktıkça çekiyor gibi.

Bağı hazan vurmuş, güllerde sitem,
Bülbül değilim ki şakıyıp ötem,
“Gerçeği haykırmak”, derseniz hatam,
Hak, hukuk, adalet kokuyor gibi…

Kâr umarken niye artar zararım?
Zararımla şaştı kavli kararım,
Yana yana bir kurtuluş ararım,
“Akrepler ruhumu sokuyor” gibi…

Huzurdan eser yok, gönül hicranda,
Hüzünler sürüyor şimdi her yanda,
Sevgililer akıl almaz beyanda,
Sevgisiz muhabbet sıkıyor gibi…

Dudaklar yalancı, diller ayarsız,
Kin, öfke kabarmış, nefisler arsız,
Kazanç bereketsiz, hâsılat kârsız,
Kem gözler nefretle bakıyor gibi…

İtibar kaybolmuş, güven kalmamış,
Komşu komşusundan selam almamış,
Dost dediğin dost kapısı çalmamış,
Yapmadığı gönlü yıkıyor gibi…

Bir hilal uğruna can veren erler,
Kefensiz hâliyle, bize ne derler?
Kahpe oyunlarla yiten o yerler,
Kanlı gözyaşları döküyor gibi…

Biz böyle değildik, söyle ne oldu?
Şu kutsal vatana hainler doldu,
Kaç gonca dalında açmadan soldu?
Kaç ana ağıtlar yakıyor gibi?

Eğer duyarsızsa zulme zillete,
Belli bir hâl dolmuş necip millete.
"Şifa hazır" desem müzmin illete;
Düşman yeni fitne ekiyor gibi…

Müttefiktir “Kız”ı, “Papaz”ı, “As”ı…
Bitmez “Haç”ın “Hilal” ile kavgası,
İnançla çözülür cihanın pası,
Umduğum şafaklar söküyor gibi…

Niyazkâr’ım ümidini yitirme!
Öz yurdunda ayrık otlar bitirme!
Benliğini kör uykuya yatırma!
Beynimde şimşekler çakıyor gibi.

Köksal CENGİZ (Niyazkâr