Medet Sen den yeri göğü yaradan,
Kereminle ahvâlimi hoş eyle!
Kara bulutları kaldır aradan,
Rahmetinle melâlimi cûş eyle!

Yıkılası dağlar artık yol versin,
Âşıklar mâşuğun izini sürsün,
Garipler, mazlumlar huzûra ersin,
Muhhabeti sevenlere aş eyle!

Bu bitmeyen çile başa belâ mı?
Gurbet elden gelir yârin selamı.
Kaç vakittir terk eyledim sılamı,
Ya bir çift kanat ver, ya da kuş eyle!

Gülistanda mahzun kalmış yaz gülüm,
Hasretiyle dertli öter bülbülüm,
Cânânın firkati cânâna ölüm,
Ya güleyim ya gözümde yaş eyle!

Hükmüne râm olmuş kulunum ya Rab!
Nusret yetirmesen hâlimiz harab,
Vuslat nasip midir olmadan turab?
Bu meçhûl dehlizden bir çıkış eyle!

Dindir artık ruhumdaki efkârı,
Erit gönlümdeki buzulu, karı,
Ya dîlşâd eyle şu Niyazkâr’ı,
Ya aşkınla gezen bir şarhoş eyle!

Köksal CENGİZ (Niyazkâr)