Bu güne değin,
Taaa çocukluğumdan beri,
Yaralarımı hep kendim
Tek başıma sardım!

Gel gör ki;
Şu kocamış soyut zamanda,
Somut
Şair ruhumla bile

Artık

Ne
Takla attıracağım
Estetik bir imgem,

Ne de
Duvara toslayacak
Engin bir sabrım kaldı!

Oysa ki

Düne kadar;
Hani
Dün dediysem de,
Bu satırların yazıldığı
Tarihe bakıp da

"Mayıs"

Diye
Okumayın sakın!

Gönül yaralarımı,
Varoluşsal yenilgilerimi
Tekmil "imkânsız"lıkları ötelemiş

Ve

Ben Mayısa
"Gülan" demiştim,
"Aşk" demiştim,

Emeği
Vefayı
Aşkı

Hep baştacı etmiştim!

Ne taç’lığını
Ne ona
Nefes almak gibi olan açlığımı

Hissetmedi bir türlü aşk,

Kendisi

Nefesimi
Gülümseme sebebimi
Sevmek inadımı

Bir başına bırakıpta gitti,

Yani
Beni yok saydı!

Demek ki,

Emek de
Vefa da
Koca bir yalan,
Uyduruk bir masaldı!

İnanacağım
Ne bir aşk
Ne bir vefa
Ne insan
Ne de kendim kaldı!
15/16:Mayıs:2023