Örtülünce kapılar bir bir narin yüzüne
Kapılırsın amansız kapkaranlık hüzüne
Birde ağırlık çöker dermansız dizlerine
Çaresiz diz çöküşe sen kader diyemezsin

Ellerinle sulayıp gözün gibi baktığın
Kurak mevsimlerde yağıp sel olup aktığın
Mevlam dan sonra bilip kutsal diye taptığın
Bırakırsa ardında sen kader diyemezsin

Dört mevsimde açacak yediveren gül olursun
Sen tebessüm beklerken gözünde yaş bulursun
Bir gün sende solarsın bir gün sende kurursun
Bu makus talihine sen kader diyemezsin

Sevme demiştim oysa yüreğim böyle sevme
Anlamaz kimse seni boşu boşuna sövme
Seni halden hale koyan yâri artık övme
Hâr,a atlayıp yanmaya kader diyemezsin

Yeminim var ölsem sözümden dönmeyeceğim
Bir daha yüreğimde eşsiz bilmeyeceğim
Artık seni kendimden fazla sevmeyeceğim
Kaybettiğine bakıp ta kader diyemezsin

Senden geçemedim diye ben kendimden geçtim
Güler yüzüne aldanıp ta kahrını çektim
Sevgi tohumu ekip kalbine ayrılık biçtim
Silip te kendini benden kader diyemezsin