Eskiden
Hayatın siluetinde süs olarak kalmıştı duygular
Hissi suskunluklarımda attığım çığlıklar
Yankılardan cesaret aldı
Ve dimdik ayakta durdular
İçimde cam kırığı gibi parçalanan acılara inat
Hep sevgi adına cümleler kuruyordum
Dizeler arasında bir sarkaç gibi
Gidip geliyordum



Sonra?
Hep yolculuklar yaşandı dört duvar arasında
Harfleri incitmeden yan yana getirerek kurduğum cümleler
Saatlerce cevap beklerdiler
Ve hep
Noktaları virgülleri çalınmış
Duyguları hırpalanmış
Ağlayarak bana geri döndüler
Oysa yıllardır sürgündüler zaten
İki dudak arasında
Yanmıştı anılarım
Issız bir evin tavan arasında



Ya şimdi?
Parmaklarım elimin altındaki klavyeyle dans ediyor
Tuşlar kendi aralarında yarışırken
Fonda güzel bir şarkı “ gülümse“ diyor
Ve ben kelimeleri konuşturuyorum,
Onlar anlatıyor ben yazıyorum
İçindeki mânâyı seviyorum
Ve artık üşümüyorum



Peki sonra?
Sonrası için çok şey söylenebilir
Şu an okuyorsan bu satırları
Yaşıyorumdur!
Yıllar sonra sahibini arayan
Bir kitap bulursan yemyeşil bir parkın
Yalnız bankında ve kapağında
Devrilmiş bir saksının içinde
Başı dik duran bir beyaz gül görürsen
Ve hüzün akıyorsa yağmurun yüzünden
O zaman ölmüşümdür



Leyla Usta@2006