Elimde kâğıt kalem ağır yük olmuş sanki
Sevgi yaman bir şeymiş yarenden bezilmiyor.
Önemsiz saydıklarım değerliymiş inan ki,
Kadere kızmak kolay, yarene kızılmıyor.

Yârimin gözlerinde kendimi görebilsem,
Yüreğinin içine öylece girebilsem,
Arzu dolu kollarla sımsıkı sarabilsem,
Yâre bağlanmış gönül, yalnız hiç gezilmiyor.

Boynu bükük güvercin huzur duyar yuvada,
Ceylan yârini görmüş seker durur ovada,
Yüreğim çırpınıyor aşk denen bu davada,
Yârin bakışlarından sevdamız sezilmiyor.

Gönlüme taç ederek başımda gezdiririm,
Bizimle uğraşanı canından bezdiririm,
Dost görünen yılanın başını ezdiririm,
Kâinat düşman olsa büyümüz bozulmuyor.

Kapısı çalınmayan bomboş bir viraneyim,
Sensizlik âleminde ben deli divaneyim,
Yanımda olduğunda sarhoşum şahaneyim,
Yalnız öldüğüm için mezarım kazılmıyor.

Yürekteki o harı söndüreyim isterim,
Yıldızları göklerden indireyim isterim,
Yalan dünyayı terse döndüreyim isterim,
Her şeye sözüm var da sensizlik yazılmıyor.

Leyla İnan
(İstanbul – 18.06.2015---19.40