Umudu seçebilmek
Karanlığa göğüs germek
Başımı kaldırıp nefes alabilmek yalnızca
Yıkımlara
acılara inat
varım demek belki de..

Yontma taş devrinden kalma hüznümüzle
Hayata
Yaşama
Umuda
kulaç attık
Başlarda
insan insanlığını unuttu
Arş delindi
Yeryüzü kana bulandı
Denizler coştu
Tarumar oldu
dört bir yanımız
Nefesler söndü
Hayatlar yok oldu
yaşamlar avucumuzda birikti
Sonun sonuna doğru
Ayağında;
prangalı bir yolcu misali yaşadık
Yaşattırdılar belkide ...

Keşke Sürüklensenydim
kum tanesi misali
Güneşler yakarken bedenimi
İnsanlık
ruhumu emiyordu
Sözde bir yaşamın kurbanı oluyorum

Günlerden bir gün
Umudun yakıp atıldığı
Mutluluğun ;
demir ökçeler tarafından ezildiği
Anlar yaşarken
Kaybetmiştim her şeyi
Nefes almayı unutmuş
Yaşam ve ölüm arasındaki
dengesizlikte kayboluyorum