Yalnızlık adını boş duvarlara söylediğinde,

Dar akşamlar kirpiklerine değdiğinde,

Bir sokak köşesi avuntusu dilediğinde,

Üstümüzden gökyüzü çekildiğinde,

Hercai menekşelerden af dilediğinde,

Ben oradaydım...





Hüzünlü kaldırımlarda gözünden düştüğümde,

Ömrüm bir yaprak gibi rüzgarda titrediğinde,

Pişmanlıklarım iflah olmaz nasıra dönüştüğünde,

Nefesim kendime ağır geldiğinde,

İçimde soluklanan kuşlar sessizce göç ettiğinde,

Ecelim namluya ardı ardına sürüldüğünde,

Ben oradaydım...





Gönül dağıma kar boran vurduğunda,

Geçmez zaman kurşun gibi ağırlaştığında,

Arsız karakışlar kapıma dayandığında,

Tenime araf kokulu yağmurlar yağdığında,

Sonbahar eline valizini aldığında,

Ben oradaydım...





Onca yıl sonra geriye gülüşün kalırken,

Hatıran kanayan dudaklarıma saklanırken,

Aksanı bozulmuş adımlarım bir bir eksilirken,

Adım geçmeyen dönek şarkılara sığınırken,

Acıyan yanlarımı köreltirken,

Yurtsuz sevinçlerimi metruk güzde kefenlerken,

Ben oradaydım...





Sen benden öylece gittin ama;

Ben senden hiç eksilmedim ki,

Hâlâ bıraktığın yerde,

Hâlâ oradayım...