KATMAN KATMAN..
Tepemde kara bulutlar
sağana gebe katman katman.

Ağaçlar
yapraklarıyla aynı renkte
gömüldükleri güzergah mutlak bir sessizlik
birer şelale misali
siyahi renkte gövdeleri
çakılı vaziyette yere katman katman.

Bense ablukaya alınmış gibiyim
dipsiz karanlıklar içinde
kayboluyorum katman katman.

Uçsuz bucaksız bir orman
Bilmeden
kestirmeden yönümü
öyle yürüyorum
tahmin ettiğim
tekdüze gerçeklerim
devam ediyor katman katman.

Geniş alanım dar
kollarımın sığacağı kadar
yavaş ahenksiz adımlarım
ağaçlar
yan yana
peş peşe beni karşılıyor katman katman.

Ardımda kalanlar
beni uğurlayanlar
değişmiyor simalar
üzgün perişanlar
çilekeşler katman katman.

Ne olur şu manzara değişse biraz
Yeter!
Kaplamasın artık şu dünyamızı
donuk karanlıklar katman katman.

Farkındayım
ve muhtemeldir
sesler
Korkular
dokunma
duyma hislerim gevşiyor
kaybediyor çelikliğini katman katman.

Üzgünüm,
tarifte zorlanıyorum şu an
çevremi
neden sadece bu renkler sarıyor?
Kayboluyorum katman katman.

Tek istediğim
dokuma ve doyum ile bedenim
buharlaşsın
İşte yine buradayım
mırıldanıyorum kendi kendime
dostlarımı arıyorum, kimsesizim
yetip gitmişim zamanda katman katman.

Baksanız bir
ağaçlar yapraklarını nasıl da
karanlığın katmanlarına bırakıvermişler
Nasıl bir
fırtına esmesini istiyorsunuz?
bilebilsem bir
ama/lakin imkansızlıklar boğuyor beni katman katman.

Asırlardır yığılmış
ayağımın altında onca yığınak
arttıkça
adım attıkça seslerini duyuyorum
katl edilen ata dedelerimin
analarımın, ninelerimin
Narin
barışçıl seslerini katman katman.

Siz Hey!
Alaca karanlıklar!
Donuk karanlıklar!
Neden eksik hep işitme duyunuz?
Katılaşmış
insan olmaktan uzak huyunuz?
Ürkütücü bir ihtimal oluyorsunuz katman katma.

Her canlının soyunun tükendiğine dair
dağları
taşları
ağaçları
ırmakları
Mesken tutan neler neler varsa
daha bir üşümeye durmuşlar
titremeleri benlen beraber katman katman.

Barınmak ormanlarda keyifsiz
“ Panik yok!” demeyin.
Kara bir dehşet nihayetsiz
çöreklenir üstüme/üstümüze sonsuzluğuyla..
Yeni doğan bir bebeğin
geldiği geniş uzamlardan
korkarak büzüşür titrerim katman katman.

Ne kadar kaçarsam kaçayım
o “Gölgeler” katlanarak katılaşıyor.
Kim bilir daha kaç yıllar
anlamsız kavramlara oluyorum kurban?
Yürümeye yeni mi başladım?
o belirsiz
bellisiz
güvenilmez oluyor adımlarım
sağ bacağımla sol bacağımın
uzunlukları bozguna uğruyor.
sadece santimler
gözümde katmerleşiyor katman katman.

Arayışıma “kılavuz” edecek bir nesne
O da göstermez kendisini
eşini eşitleyemeyeceğim korkular
kalbimi sarar
ben beni saran kaygılarımı
Korkular
eşlik etsin diye
taptaze korkular
Yaratıyorum kendime katman katman.

Teyyar DUMLU